Τα βότανα είναι αυτοφυή φυτά που αναπτύσσονται σε διάφορες άγονες ή και σε καλλιεργημένες περιοχές.
Από την αρχαιότητα βότανα αποκαλούσαν όλα τα φαρμακευτικά φυτά τα οποία κατά την μάσηση παρουσίαζαν πικρή, γλυκιά ή και αρωματική γεύση.
Αρχικά οι ιδιότητές τους αποδόθηκαν στις μαγικές τους ικανότητες οι οποίες μπορούσαν να θεραπεύσουν τον πάσχοντα από οποιαδήποτε αρρώστια.
Ο Ιπποκράτης ο Κώος (460-377π.Χ) αναφέρει 400 δείγματα φαρμακευτικών ουσιών από φυτά ενώ ο Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης (384-322π.Χ) αναφέρει 500 περίπου φάρμακα στο σύγγραμμά του “Ιστορία των Φυτών”.
Οι βάσεις της βοτανικής θεμελιώνονται από τον Θεόφραστο (372-287π.Χ) στο βιβλίο του “Περί Φυτών Ιστορία”.
Αυτός όμως που θεωρείται ο “θεμελιωτής της Φαρμακολογίας” είναι ο Διοσκουρίδης (Κιλικία 1ος αιώνας μ.Χ), οι γνώσεις του για τη θεραπευτική δράση των φυτών δεν ξεπεράστηκαν για αιώνες.
Τέλος ο Γαληνός (129-199μ.Χ) παρασκεύασε φυσικά θεραπευτικά σχήματα που ονομάστηκαν “Γαληνικά σκευάσματα” και τα οποία ίσχυαν έως τον 18ο αιώνα.
Και μετά την πάρα πολύ σύντομη ιστορική διαδρομή ερχόμαστε στο παρόν και στις σύγχρονες πια επιστημονικές μελέτες για τα φαρμακευτικά φυτά και τον ρόλο τους στην αντιμετώπιση ασθενειών.